از ناتوانی در بدست آوردن حس خوب و غلبه به mood بد، رسیده ام به اینکه اصلا بقیه مردم چطور اینقدر احساس خوبی دارند و سرحالند؟ چطور mood شان را اینطور خوب حفظ میکنند؟ با کدام ترکیب آهار؟ چقدر تافت؟ چند واحد بوتاکس انگلیسی؟ کدام روش مومیایی؟ چند پیس اسپری فیکس؟
خانومه اومده بود با هول و ولا. شروع کرد که: حالم خیلی بده و دارم میمیرم. یهو گفتم: مبارک! با تعجب گفت: چی؟ گفتم: ابروهات دیگه. خیلی بهت اومده.(تتو کرده بود)
وی در ادامه یادش رفت که واسه چی اومده بوده. بعد اذعان کرد که کمی پاهاش درد میکنه.
دارم خودم رو می کُشم که برسم به اِلدرادو. ولی خودمم میدونم که به جای شهری از طلا، یه عالمه پیریت نصیبم میشه.
صحبتای من و شاخدار اینطوریه که هی زخم های روی قلبمون رو بهم نشون میدیم هر کدوم برای اینکه ثابت کنیم زخم عمیق تری داریم، هی با ناخن عمقش رو انداره میزنیم.
داره هیزم جمع میکنه که از کنارش رد میشیم که بریم بالای تپه. میگه: دارید میرید بالا مواظب جن کوهستان باشید، من دیدمش. میگم: یعنی یکی غیر از تو و امیرعلی؟
ابلیس برای من اونیه که هِی بگه "یه روز خوب میاد". در نتیجه خیلی خیلی بهتره که دهنش رو ببنده. وگرنه هفت بار بهش سنگ میزنم.
راستش نه دیر شدن شستن لباس ها، نه تغییر برنامه ی رفتن به شیراز و نه نبردن لحاف به خشک شویی و نه صحبت کردن بابا با پسر دایی موقع تلفن حرف زدن با استاد سخت گیرش، هیچ کدوم مهم نبود که بهش فکر کرد چه برسه به اینکه ناراحت شد براش. خیلی ساده، من فقط دلم نمیخواست برم. همین.
