خانواده ی دکتر تیستو

     توی یکی از پیج های ولایت مون عکس یکی از عمه های مرحوم سوسن خانم رو دیدم. چون برام جالب بود و خدا وکیلی برای اینکه یادی بشه ازشون اسکرین شات گرفتم و فرستادم توی گروه خانواده. دیدم سوسن خانم ضمن ابراز تاسف ریپلای دادن که "خدا بیامرزتش بانوی خوبی بود". حالا من که یادم مونده این خدا بیامرز عمه ی مورد علاقه ی مامان نبود به هیچ وجه! زنگ زدم بهش میخندم و میگم: "عه؟ اینجوریه؟" حرصش گرفته میگه: میگه آره خیلی هم دوسش داشتم اصلا تو چیکار داری هی مُرده های ما رو زیر و وارو میکنی؟

خلاصه اینکه با حفظ تمامی سمت های قبلی، مُرده زیر و وارو کُن فامیل منم.

پشت نقابِ تیستو

فکر کنم روز ششم کرونا مون بود. بهم پیام داده بود که : "بعنوان پزشک نمونه معرفی شدین"

   من؟ تب داشتم و بدن درد شدید و سرم به اندازه ی 100 کیلو سنگین بود و اینقدر بی طاقت بودم که چند دقیقه ی یه بار زار میزدم و هی آروم میشدم. پیام رو که دیدم ولی دیگه ظرفیتم تکمیل شد. موبایل رو پرت کردم یه گوشه و رو به گوشی و خطاب به یکی دیگه فحش میدادم که: گور بابات مرتیکه فکر کردی نمی دونم مجبور شدی منو معرفی کنی؟! گور باباتون با پزشک نمونه و غیر نمونه تون. لعنت به همتون اصلا. و بعدم زدم زیر گریه. خوب که گریه کردم رفتم شونصدمین استامینوفن رو خوردم و جواب دادم: واقعا؟ مرسی.

خاطرات درمانگاه

     اوایل شیوع کرونا مسوولین مربوطه ی بالاسری مون نشستن فکر کردن گفنن بیاین بخاطر کم کردن حجم مراجعه بیمارها بخصوص بیمارهای مزمن که شامل فشار خون و دیابتی و قلبی و اینا میشد، ویزیت مجازی راه بندازیم( واسه هر بیماری که خودش مایل بود البته). اینطوری که هر ماه سه روز قبل از موعد دریافت داروهای مزمن تماس بگیریم با بیمار و یکی یکی داروها رو نسخه کنیم و اگر تغییری داشت اعمال کنیم، بعد بچه ها داروها رو از داروخونه بگیرن و با کاغذ پرینت شده ای که اسم داروها و تعدادشون و البته دستور مصرف روش هست و آدرس و شماره تلفن بیمار ضمیمه شده، بدیم تحویل پست و پست هم ببره در خونه ی بیمار و اونجا بیمار هزینه ی پست رو تقدیم نامه رسون بکنه.(ویزیت و هزینه ی دارو در درمانگاه ما رایگانه)

     بعد از کلی جلسه ی مسوولین ما با مسوولین پست شهرستان، قرار شد هزینه ی پست 13 تومن باشه (حالا ما کار نداریم که من از منتهی الیه ایران خرید کردم و بسته ام رو با 12 هزار تومن فرستادن برام) و اینکه کار نداشته باشین که داروها رو در مواردی حتی تا 3 روز بعد از تحویل دادن ما به پست، به بیمار نمیرسوندن، یا اصلا زنگ میزدن به بیمار که بسته ات فلان جا هست و بیا ببرش، ولی بازهم اکثریت راضی بودن و حداقل کیس های در معرض خطر کمتر مجبور میشدن واسه داروهای مزمن تکراری بیان درمانگاه.

   حالا بعد از 3 ماه که این رویه اجرا میشد، و کلی از بیمارها متقاضی ویزیت مزمن مجازی شده بودن، اداره ی پست زد زیر همه چی. گفت دلم نمیخواد دیگه ادامه بدم.

   همین دیگه. میخوام بگم کل مملکت همینه.

شیراز. طبقه ی هفتم

یکی از خوبی های اینکه آدم خونه ی خودش باشه، اینه که میتونی نصف ظرفها رو بشوری و بقیه اش رو نه. چرا؟ چون دلت میخواد.

جرقه های کوچک نور

در حال حاضر نیم مثقال شادی توی دلم دارم که اونم بخاطر وارد کانال 70 کیلو شدن و اون جوراب کله ی الاغیِ است که مامان برام خریده.

..

     این وضعیتی که درون آن هستم، رکود است. اینطور که در هیچ جنبه ی شخصیتی تغییری نداشته ام. نه عاقل تر شده ام و نه تحصیل کرده تر و نه مومن تر و نه از لحاظ شغلی پیشرفته تر و نه حتی پولدارتر. در بعضی جنبه ها سقوط هم داشته ام حتی. پس اشتباه شد. این وضعیتی که درون آن گرفتار شده ام حتی رکود هم نیست.

.

   شوهرم و پدر و مادرم که این ور ان. خواهر و برادرم هم اونور و اونور تر. دقیقا من اینجا توی این شهر، تنهایی چه غلطی میکنم‌ رو نمیدونم.

یومونچه روحی فداش

او: بیا اینجا. دوندی[بستنی] بخوریم.

من: نمیشه الان من شیرازم. باید برم سر کار.

او: سرِ کاری؟ نی نی ها که اوفی شدن خوب میکنی؟

 

من؟ غش! ضعف! ونتیکولار تاکیکاردی! ایست قلبی تنفسی! بوق ممتد دستگاه. مُردم براش :)

خانواده ی دکتر تیستو

    اون سالهایی که طرح بودم یه بار همکارا دور هم توی درمانگاه جمع شده بودن و خوشحال داشتن صحبت میکردن. گفتم چی شده؟ با خوشحالی توضیح دادن که تیم شبکه ی بهداشت در مسابقات بین ادارات شهرستان، تیم دادگستری رو شکست داده و قهرمان شده. به شوخی گفتم: وای! به چه حقی تیم اداره ی دایی ام اینا رو شکست دادین؟ آقای همکار که تعجب کرده بود پرسید: واقعا ؟! دایی تون کدوم بود؟ تا از زبونم در اومد که "فرگوسن"، یارو پاچه ی شلوارش رو تا زانو کشید بالا و یک وجب خون مردگی و زخم روی ساق پاش رو نشونم داد و فرمود: این کار داییته ها!

تیستو نید مور سبزه

فردا به قصرالدشت خواهم شد، و با فیکوس یا سانسوریایی به خانه باز خواهم گشت. اگر هم آنها گران بود، حسن یوسف.