غم از آنجا که فکرش را نمی کنیم سمت ما می آید. از کنار رسوب رگ های کوچک عروق قلبی، از بالای مسیر تابستانه ی صعود به قله در فصل زمستان، از جاده ی خاکی آرام و بدون تردد ییلاقی، از گردن استخوانِ زحمت کشی مثل ران.
غم از آنجا که فکرش را نمیکنیم لخته می شود، بهمن می شود، با برخورد به شاخه ی درخت زیر و زبر می شود، می شِکند و به سمت ما می آید و ما را با خودش می برد.
و مایی را که غم با خود برده، انگار در سرزمین شادی های شما غریبه ایم.
این مدتی که ته چاه بودم/ هستم، خدا مراقبم بود. آدم هایی را برایم فرستاد که با مهر دستم را گرفتند. بلندم کردند که دوباره بایستم. توانستم از چاه بیرون بیایم؟ نه. فقط با هر کمکی دلم بیشتر می سوخت. چون آدمی که توی آینه ایستاده و حتی نمیتوانم توی چشم هایش نگاه کنم، مدام یادآوری ام می کند که این شخصیت پوشالی و اسم پوشالی و رفتار پوشالی و هویت پوشالی دارم، لیاقت مهر و محبت دیگران را ندارد.
می گوید: احتیاج دارم یک گفت و گوی طولانی با خدا داشته باشمم. رو در رو. کلی سوال برای پرسیدن دارم و برای خیلی چیزها توضیح می خواهم. برایش توضیح دادم که اتفاقا خیلی خوب است که وقتی را در روز برای گفت و گو با خدا بگذارد و اگر گله و شکایت و سوالی هست حتما از خود خدا بپرسد. فقط قرار شد به محضی که خدا جوابش را داد حتما به من خبر دهد.
تعداد ویدیو های غم انگیزی که در گوشی و کامپیوترم دارم، دارد خیلی زیاد می شود. ویدیو هایی سراسر خنده و شادی و هیجان که دیدن دوباره اش فقط اشکم را در می آورد.
اینکه این فرآیند، پوست انداختن و شکفتن است یا درد رُشد را نمی دانم. هر چه که هست دارد استخوان هایم را می شکند.
یه یاروعه هست توی توییتر. می شناختمش از قبل. روی اعصابمه. خیلی. بعد عمدا انفالو یا بلاکش نکردم. با خودم می گفتم بذار اعصابت به چالش کشیده بشه، قوی بشه، سیکس پک در بیاره. تحملش کن. خب تحملش کردم که چی بشه؟ مدال بهم دادن؟ ایوب صدام میکنن؟
میخوام بدونید چه خرم من.
اولین پیامکی که برایم ارسال کرد. جواب پیام تبریک تولدی که برایش فرستاده بودم.
