درخت بلوط

    این مدتی که ته چاه بودم/ هستم، خدا مراقبم بود. آدم هایی را برایم فرستاد که با مهر دستم را گرفتند. بلندم کردند که دوباره بایستم. توانستم از چاه بیرون بیایم؟ نه. فقط با هر کمکی دلم بیشتر می سوخت. چون آدمی که توی آینه ایستاده و حتی نمیتوانم توی چشم هایش نگاه کنم، مدام یادآوری ام می کند که این شخصیت پوشالی و اسم پوشالی و رفتار پوشالی و هویت پوشالی دارم، لیاقت مهر و محبت دیگران را ندارد.