درخت بلوط

   غم از آنجا که فکرش را نمی کنیم سمت ما می آید. از کنار رسوب رگ های کوچک عروق قلبی، از بالای مسیر تابستانه ی صعود به قله در فصل زمستان، از جاده ی خاکی آرام و بدون تردد ییلاقی، از گردن استخوانِ زحمت کشی مثل ران.
   غم از آنجا که فکرش را نمیکنیم لخته می شود، بهمن می شود، با برخورد به شاخه ی درخت زیر و زبر می شود، می شِکند و به سمت ما می آید و ما را با خودش می برد.
  و مایی را که غم با خود برده، انگار در سرزمین شادی های شما غریبه ایم.